De redder in Nood!

Trouwe lezers en lieve mensen,

Eindelijk heb ik een beslissing kunnen nemen en dat heb ik kunnen doen dankzij vele mensen die om mij geven op dit eiland, maar ook thuis. Al weeeeeken zit ik met een naar gevoel in mijn buik, tevens natuurlijk ook door mijn overleden huisgenoot, maar je zou toch zeggen dat dat af neemt?
Iedere ochtend werd ik wakker met een blij gevoel, de zon scheen op mijn bol en al na 5 minuten zet je de ventilator op je hoofd omdat het anders te warm is. Een heerlijk gevoel en ik voelde me zo verwend hier, dat ik hier mag leven. Na een paar uur ging ik al foto's kijken van het thuisfront, ging ik reizen bekijken en al snel begon ik thuis te missen. Op mijn werk voel ik me altijd fijn, daar heb ik mensen om me heen die me bezig houden en waar ik mn ei kwijt kan. No offence tegen mn huisgenoten, maar door mijn werktijden kom ik nauwelijks met ze in contact.
Als ik dan in de avond laat thuis kwam kon ik recht op bed zitten en konden de tranen over mijn wangen rollen. Niets is hier zo sterk om mij hier te houden en ik moest gewoon een beslissing nemen.

Op een avond was dat gevoel zo sterk dat ik met tranen het terrein op kwam, ik had al staan huilen op het werk en ik wist dat dit het was. Na een woest overleg waarin ik me fel kon verdedigen wist mn huisgenootje precies die dingen eruit te pikken die belangrijk waren en na een half uurtje schoof ze die zo recht in mn gezicht. "Je bent klaar hier, ga gewoon naar huis".

Zo nam ik mijn besluit mijn ticket te gaan boeken, ik kon er wel omheen blijven draaien maar uiteindelijk wist ik dat ik toch wel zou vertrekken. Na snel zoeken kwam ik erachter dat het goedkoopste ticket op 13 mei zou zijn, dat maakte mijn beslissing helemaal makkelijk, want dan zou ik dus nog dik 1,5 maand blijven en zou ik maar een maandje eerder naar huis gaan. Het voelde niet meer heel erg als opgeven en dus boekte ik mijn reis naar huis.

Verder gaat alles hier geweldig goed. Stijn zit nog diep in ons geheugen en hij is altijd bij ons. Gisteren (maandag de 24e, een maand en 10 dagen na zijn overlijden) zijn we bij Ribs Factory gaan eten, de favoriete tent van ons samen. Nadat hij terug gekomen zou zijn van Bonaire zouden we er samen gaan eten, en wel helemaal tot we niet meer konden. De spare-ribs zijn daar zo goddelijk.
We zaten gezellig met zn 5-en en ik zat een beetje foto's te kijken, volgens mij zocht ik een andere foto om te laten zien en ik kwam een foto van stijn tegen waarvan ik helemaal niet meer wist dat ik die had! Verbazing en met een rilling door mijn lichaam liet ik de foto zien aan Maayan, een huisgenoot hier die Stijn ook heel lang heeft gekend. Precies op dat moment gaat het nummer "Brother" aan, de akoestische versie he, die langzame. Hetzelfde nummer werd ook afgespeeld op zijn begrafenis en ik kon me niet meer inhouden. Het was een geweldige ervaring en het voelde even alsof hij er was, mijn tranen waren er weer, al die tijd heb ik niet meer kunnen huilen. Het voelt alsof ik nu verder kan, mn laatste verdriet is eruit en nu kan ik alleen nog maar lachen! Wat een prachtige jongen was dat..

Maar hee... ik ben deze weken toch ook zeker wel een redder in nood geweest! De eerste redding was zelfs nog toen Stijn er nog was (ik ga later foto's toevoegen). Er zat namelijk een vogeltje in zijn kamer, zo'n ontzettend lief suikerdiefje en die kon de weg niet meer vinden naar buiten. Ik die bijna naar werk moest, moest en zou natuurlijk het arme beestje redden. Met een klamboe in onze handen probeerde we het vogeltje re vangen, maar heb je wel eens gezien hoe klein die beestjes zijn? Kom ik daar met mn grote handen, en Stijn met zijn rugby klauwen was ook al bang het diertje direct te pletten. Na een kwartier was het beestje uitgeput op bed beland en konden we het pakken, naar beneden gerend maar ik moest natuurlijk een foto hebben. Precies op dat moment dacht het beestje.. JIPPIE!!!!!! Weg was die.. maar in plaats van dat hij nou naar buiten vloog (wat serieus een meter afstand was) vloog die weer naar boven.
Toen heb ik de belofte gedaan dat ik hem diezelfde avond nog zou redden. En ja hoor, toen ik laat in de nacht thuis kwam zat hij daar op het randje van de muur, met zn veertjes opgepoft te slapen en ik zag mijn kans schoon. Met een snelle beweging pakte ik het dier in mijn hand en liep naar beneden. Foto.. ik wil een foto! buiten wilde ik een foto maken en toen ik mijn hand opende bleef het gewoon zitten, zo heb ik een hele fotoshoot kunnen doen en uiteindelijk vloog die naar de blaadjes, weg was die. Trots kon ik weer slapen en na een vroege schouderklop van Stijn kon mijn dag niet meer stuk!

De andere reddingen die ik heb moeten doen waren de schuld van Henk en Sjaak, onze twee tegenovergestelde katten. We hebben er 5 lopen in totaal, maar die twee zijn de ergste, iedere dag komt er wel wat mee en van kleine hagedisjes werd het een dikke duif, die onthoofd voor mijn deur werd gelegd, bedankt he! Net gegeten heb ik het dier over de muur gegooid. Gelukkig heb ik meerdere beestjes ook kunnen redden van de dood. Suikerdiefjes, hagedissen.. afgelopen week zelfs een baby leguaan! Die hebben we Bobby Kaptain Hook genoemd, want een pootje deed het niet meer. Bobby heeft even in een luxe heringerichte coolbox mogen wonen tot hij weer leefde en wilde ontsnappen. Of hij nog leeft is onbekend, maar het gevoel van redden deed ons goed.

Phoeh, wat kan ik nog meer vertellen...
De tijd schiet al op..
Over 49 dagen zit ik midden in mn laatste dag.
Dat is nog 1184 uur tot ik mezelf incheck voor mn vlucht.
5 weken werken, 7 weken genieten.
Om 13:40 uur zal ik aankomen op Dusseldorf.
Om 15:32 zal mijn trein vertrekken naar Den Haag
Na bijna 20 uur reizen zal ik dan eindelijk in de armen van mijn familie en vrienden belanden en kan ik mijn leven in Nederland gaan opbouwen.

Werken, kei en keihard werken. Goedkoop wonen, veel sparen. Niets uitgeven, alleen wat nodig is. Mijn droom is om naar Japan, China, Indonesië e.d. te gaan. Mijn droom voor nu is naar China gaan en rondreizen. Ik wil het liefste backpacken en een route afleggen, maar als meisje alleen vind ik dat niet zo heel tof. Vrijwilligerswerk verspreid over het land is ook een optie. We gaan het zien, maar dat word mijn nieuwe doel.

Dat, was voor nu mijn onwijs gave leven hier. Foto's ga ik er ook bij proberen te zetten, niet heel veel want jullie hebben toch alles al gezien vorig jaar hahaha!

Heeeeeeele dikke knuffel voor iedereen.
Much love,
Elke.