Tandpasta snorren

Bon dia bon dia allemaal!

Hebben jullie dat ook wel eens? dat je gewoon niet weet waar je bent in je leven? Ook al bied het leven je zoveel moois, avonturen en bronnen om ervan te maken wat jij wil. Toch kom je (waarschijnlijk meerdere) momenten tegen waar je je afvraagt waar je al die tijd mee bezig bent geweest.

Eerst maar even iets sentimenteels, daarna komt de gewenste humor!

Mijn vorige jaar, 2013, een prachtig jaar. Een jaar om trots op terug te kijken, want mijn eind stage op dit eiland heeft me gegeven waar ik al die tijd al (onbewust) naar zocht. Het gaf me een voor mij nog ongekende manier van liefde geven en ontvangen. Het gaf me een duidelijk beeld van mezelf en het gaf me de mogelijkheid mijn andere "kwaliteiten" te vinden.
Door dit jaar ben ik gaan schrijven, ben ik mezelf gaan uiten in woorden in de hoop hier later mogelijk iets mee te kunnen gaan doen. Creativiteit is niet alleen goudsmeden of paarden tekenen, dit uit zich blijkbaar op vele andere manieren.

Mijn vorige jaar, 2013, ook een moeilijk jaar. Emotioneel heeft het me op de proef gesteld en heeft het mijn ogen laten openen en nieuwe mensen leren kennen. Papa heeft zijn nieuwe liefde gevonden, mama heeft de hare bezegeld met hun huwelijk. Een periode die ik voor een lange tijd heb moeten accepteren vanaf een afstand, waarin ik mezelf niet goed kwijt kon omdat het iets was wat voor mij nog niet bestond, het was niet aan te raken en het was voor mij niet te voelen. Het geluk dat ik in hun ogen zag, moest mij genoeg vertrouwen geven dat het goed was, dat dit hun avontuur was en hun pad naar geluk.
De eerste paar weken na mijn reis heb ik ontzettend gevochten tegen alles, het kwam op me af als bijen op honing en voelde me opgejaagd. Het voelde beklemmend alsof muren op me af kwamen. Maar tijd heeft me geleerd dat er alleen geluk om me heen staat, dat iedereen happy is en na een tijdje kon ik me ontspannen en datzelfde geluk voelen.

Het feit dat ik nu weer hier ben, heeft ook wel een klein beetje te maken met afstand nemen van alles daar. Hier voel ik me rustig en kan ik alles van een afstand bekijken, niet ontwijken, maar gewoon tot rust komen. Het besef dat ik sowieso terug moet komen is absoluut duidelijk en ik kijk er naar uit. Maar ik voel dat ik me nu volledig op mezelf kan richten, dat ik me nog net iets verder kan ontwikkelen als dat ik vorig jaar deed en daarna klaar zijn voor welk avontuur er dan ook mag gaan komen.


Humor? Wat is dat?
Het is stil om me heen, heb nog weinig uitbarstingen gehad, maar uiteraard wel mijn typische dagen.
Laatst moest ik werken, want ja, ik heb werk! Alles ging goed, maar toen ik weg moest kwam alles uiteraard.
Die trappen hier he, die zijn eigenlijk perfect voor je work-out, maar minder goed als je 20x op en neer moet rennen omdat je iedere keer weer iets anders vergeet. Na mijn volledige work-out gedaan te hebben en eindelijk bedacht had dat ik werkelijk waar alles had ingepakt, kon ik vertrekken. Gelukkig nog een half uur te vroeg dus alle tijd.
Nadat minimaal 5 hele lieve oudere dametjes mijn verzochten om ergens anders te gaan staan omdat er hier heen veel verkeerde mensen rondlopen en ze bang waren dat ik overvallen zou worden, besefte ik dat ik al zeker een half uur stond te wachten op die stomme busjes die me richting werk zouden brengen. Het zweet begon me toch wel uit te breken en ik besloot richting de supermarkt te lopen, daar zouden ze vast en zeker rijden. Wat denk je? Bushalte die dag opgeheven, maar wie zegt dat? NIEMAND! Vogel het maar uit, and so it was. Binnen een minuut kon ik plaatsnemen in een busje en was ik "maar" 10 minuten te laat. Bezweet en verontschuldigend pakte ik de sleutel voor de kluisjes, kleedde ik me om en kon nog even snel naar het toilet. Die kluisjes hebben hele kleine sleuteltjes die prima in mijn broekzak pasten, maar wat gebeurd er als je je broek naar beneden (of naar boven) doet? Je zakken gaan eruit en zo kreeg mijn sleuteltje alle tijd om met een sierlijke boog in de wc te vallen. Met mijn gezicht naar de deur gericht hoorde ik het vrolijke gekinkel van diezelfde sleutel die als in een achtbaan door de pot heen denderde.
Met grote ogen keerde ik me tot mijn kleine vriend en zag gelukkig het uiteinde nog in het water liggen.. tja.. doorspoelen kan niet.. heb de sleutel nodig om mn spullen te pakken.. dan is er maar een oplossing. Hoewel het in dit verhaal misschien lijkt alsof ik er serieus even over na heb moeten denken, ging dit in real life belachelijk snel en voor ik het wist zat mijn arm in het water. Sleutel in mijn hand kon ik mezelf wel een schouderklopje beseffen. Tja.. Na een flinke wasbeurt stond ik dan eindelijk op de werkvloer om mijn avond te beginnen, welke gelukkig WEL goed ging.

Verder beleef ik vrij weinig eigenlijk. Mijn werk is tijdens de avonden en overdag probeer ik veel te schrijven en mezelf te ontwikkelen. Gelukkig ben ik van het weekend wel mee geweest naar Port Marie, een heel mooi strand waar we eigenlijk gingen bbq-en maar de vrienden niet konden vinden. Bleek dat ze al uren achter ons zaten, hadden we uiteindelijk geen zin meer en zijn we thuis lekker gaan knoeien.
Maar op datzelfde strand hebben we ook even gesnorkeld. Het water was helaas best troebel, maar het heeft wel de nodige foto's opgeleverd.

Tijdens het typen van dit laatste stukje luister ik naar een instrumental piece van Sade. Een stukje wat me weer laat voelen zoals ik daar onder water deed. Rustig, vrij en geweldig. Helaas gevolgd door mijn boosheid tegenover mijn oren en longen omdat ik door die twee vrienden helaas niet kan deelnemen aan mijn duikbrevet. Het risico met bronchitis en mijn probleem met klaren (dat doe je als je een afstand onder water heb afgelegd om je oren weer aan de druk te laten wennen, als ik het zo goed uitleg) is te groot en tot nu toe is het me nog niet gelukt om überhaupt langer dan normaal te kunnen snorkelen. Dus dat is en blijft iets in mijn dromen, gelukkig geeft snorkelen me al een behoorlijke satisfaction.

Dit was hem weer voor deze keer. Hopelijk laat de derde even op zich wachten zodat ik weer wat leuks te vertellen heb.


Tijd gaat sneller dan je denkt, voor je het weet ben ik er weer!
xxxx en de groetjes uit het warme Curacao


p.s. altijd die rare titels he? Nou, deze heeft gewoon te maken met het feit dat ik altijd na het tandenpoetsen, wat ik altijd heel enthousiast doe, met een enorme snor naar boven loop en boven pas besef dat ik ALWEER die fout ben begaan. Maar goed, verder boeit het zoals gewoon totaal niet hahaha!