snottebellen en lachbuien

Goedemiddag koud kikkerland medebewoners,

Ja, ik moet er aan geloven.. het koude kikkerland heeft er eentje terug op zijn verschrikkelijk drijfnatte bodem en het word niet heel erg gewaardeerd! Maar het is wel fijn om eindelijk de familie en vrienden te zien.

Hier mijn (voorlopig) laatste blog over mijn avonturen en hoe deze abrupt tot een einde kwamen. Hier mijn (voorlopig) laatste poging mensen te laten piesen in hun broek (of hotpants/rokje voor de cura-peeps) van het lachen en dus ook mijn (voorlopig) laatste keer dat jullie met een glimlach klikken met de muis op mijn blog, er vanuit gaande dat je met een glimlach je dag tegemoet kan gaan. Lieve vrienden, bedankt!

Mijn laatste dagen ging snel, heeeeeel snel. Zoals ik misschien heb verteld had ik nog iemand ontmoet, wat geweldig was. Maar helaas een week voordat ik weg ging toch tot een einde kwam. Of dat nou kwam omdat ik nu een tijdje weg ben of omdat het echt niet werkte.. weet ik niet en weten we beide niet denk ik. Maar het is iets wat ik op dit moment alleen maar kan accepteren en er vanzelf wel achter kom. Moeilijk is het wel, want het is toch iemand waar je op dat moment alles mee deelt en nu niet meer naast je hebt. Een voordeel.. geen moeilijke momenten omdat ik hem hier niet zo snel tegen ga komen haha!

Samen met mn 4 liefste huisgenootjes heb ik de laatste dagen zoveel mogelijk gedaan. De vrijdag hebben we een lekker meiden avondje gedaan, allemaal hapjes op de tafel en een lekkere kwijlfilm op.
Zaterdag laatste dingen afgemaakt op stage en lekker avondje chill. Zondag hebben we een heerlijk bij St. Tropez gelegen met het doel om te verbranden, zodat ik met een goed kleurtje naar huis ging en eigenlijk grapte ik erover, maar ik was serieus verbrand! In al die 8 maanden was ik misschien 2x verbrand op een paar delen van mn lijf, nou nu was bijna alles verbrand! Ik kon nu voelen hoe dat was en beloofde nooit meer gemeen te zijn als er iemand verbrand was.. auw..
Maandag ben ik met mijn vervangende stagiaire en schoolgenootje naar het slavenmuseum geweest, heb ik souvernirs gekocht en genoten van het week. In de avond met Joy en diezelfde schoolgenoot Floor naar De Heren geweest en eindelijk eens die salade geprobeerd! Heerlijk en lekker gezellig gezeten en afscheid genomen.
Dinsdag heb ik met 2 huisgenootjes mijn photoshoot voor mijn meesterstuk voorbereid en uitgevoerd en dat was geweldig leuk. We zijn nog even langs een snack geweest en genoten van onze laatste uurtjes. De avond stond gepland naar Pirate Bay te gaan en ons afscheids diner te doen, tevens ook de verjaardag van een ander huisgenootje en het was een zeer geslaagde avond. Toch knaagde het de hele avond en met mn meisjes en jaco heb ik toch wel een aantal sippe momenten gedeeld, dit was onze laatste avond samen en ik kon wel janken. Heerlijk grappige foto's gemaakt en genoten van alles.
Woensdag was het zover.. Mijn wekker ging om half 8 en de eerste huisgenootjes kwamen afscheid nemen en dat viel zwaar.. ik voelde me bij vele als een moedertje in huis en hielp ze overal mee. Voor alles kon je bij me terecht en of ik je nou aardig vond of niet, niets was me te gek en ik zou altijd voor je klaar staan. Ik zou ze nu verlaten en het voelde niet leuk. Laura was er een van rond die tijd.. mijn maatje. We deden het snel want lau wilde niet huilen hahaha! Weg liep ze en tranen gleden over mn wangen. Tijd voor mijn koffer.. alle spullen naar beneden en inpakken maar. Uiteindelijk had ik om 1 uur eindelijk mijn koffers goed verdeeld en gepakt en had ik "maar" 8 kg teveel mee. 2 koffers en een laptop tas helemaal volgepakt. Als laatste keer wilde we nog even gaan lunchen bij Delifrance en zo gezegd zo gedaan. Na onze lunch brachten we Jaco weg.. traantjes wegpinken was normaal geworden die dag, en ook die rolde op dat moment in grote hoeveelheden over mn wangetjes.
De rit naar huis was stilletjes.. ik bekeek alles nog voor een laatste keer en besefte dat ik dit alles nu gedag moest zeggen.
Eenmaal thuis moest ik in dat uurtje wat ik over had toch echt nog even een paar zonnestraaltjes meepikken en dat deed ik dus ook! Olie erop en liggen maar.. ik denk dat het de combinatie was van een zeer volle buik van de broodjes en alle emoties en het feit dat ik constant bezig was met of ik alles wel had, maar na een klein kwartiertje was ik ook klaar met het zonnetje. Een kleine tint bruiner douchte ik voor de laatste keer in dat smerige hokkie met het ijskoude water, wat vreemd genoeg (het leek wel expres) heel warm was rond die tijd.
Daar stond ze.. met rode oogjes en dr armen wijd open. Anniek.. ik omhelsde je en ik wist dat we het niet droog konden houden.. vreemd genoeg kwamen ze maar niet.. Je pakte je tasje en kwam nog een laatste knuffel geven en toen liep je weg.. het moment dat je verdween uit mijn deuropening kwamen ze hoor.. De tranen die normaal gesproken bij de rest zouden voorkomen, rolden hier nog harder over mijn wangen en werden zelfs gevolgd door zware ademhaling en huilgeluiden. snel maakte ik me los uit de greep van Liz en rende naar de perkeerplaats.. "Anniek..!! Ik huil wel!!" lachend stond je daar in die opening en zwaaide voor een laatste keer, dicht ging die.
Daarna ging het snel. Jessica zou me wegbrengen en we pakten de spullen en gooide ze in de auto. Joopie nog even een dikke knuffel gegeven en bedankt voor alles, die huisbaas.. ik ga hem missen.. ouwe gek! Lis een knuffel en gaan met die banaan. Met de camera in de aanslag begonnen we aan mijn laatste autorit van dit jaar over curacao. Als afscheidkadootje kregen we nog even een liedje van justin bieber waarmee ik mn zusjes wel even aan het lachen kon krijgen.
Het feit dat je dingen ziet en beseft dat het de laatste keer is voor een langere tijd dat je ze gaat zien.. maar dat je ze beschouwd als normaal.. het was raar, maar met een glimlach reden we verder. De brug zou ik filmen, zodat ik thuis nog af en toe naar het filmpje kon kijken om even het gevoel terug te krijgen.
Geld ruilen, laatste souvenirs en die trap op.. we liepen samen naar de trap toe en op het moment dat jessica zei "nou.. daar ga je meissie" stroomde die krokodellentranen alweer over mn wangen.. Jessica was mijn rots in de branding en de persoon die me als het moest even op mijn plek zette, een persoon waar ik alles bij kwijt kon en ook haar zou ik voorlopig niet meer zien. De dikste knuffel die ik kon krijgen en vele lieve woordjes gaven mij (oehh.. sentimenteel!) de kracht op mn spullen te pakken en te lopen, die trap op en richting de kou en de stress. Eindelijk kon ik bovenaan die trap schreeuwen: "Yolo!" "I love you Dushi". Daar gaan we..

In het vliegtuig te horen krijgen dat je 1,5 uur te vroeg aan komt op schiphol is in eerste instantie geweldig natuurlijk.. maar te bedenken dat je vader waarschijnlijk niet gaat kijken naar de aankomst tijden en er vanuit gaat dat je gewoon om 12 uur pas aankomt.. tja.. Ik stond daar dus om 11.15 bij de deuren waar normaal mensen staan te schreeuwen met een spandoek.. en daar stond voor mij dus helemaal niemand. Dat is een domper.. Zwaar saggo zoek je dan maar je telefoon op.. en bel je met je laatste Antilliaanse guldens je papa op.. vanuit Nederland via curaçao naar een Nederlands nummer.. dat tikte aardig aan en met mijn humeur was dat gesprek dus ook niet erg vrolijk. Papa zou er over 35 minuten zijn en ik vertrok dus maar richting een koffiestandje voor mijn eerste Nederlandse bakkie leut. 5 euro maar liefst vroeg die arme jongen achter de kassa.. en hij had het aan kunnen zien komen met mijn blik, maar ik heb hem op een niet zo heel vriendelijke manier verzocht even naar Curacao te gaan en dan terug te komen en mij nooit meer 5 euro's te laten betalen voor een bakje koffie wat hoogstwaarschijnlijk nergens naar zou smaken. Helaas.. maar hij was wel zo lief om me een medium koffie te geven voor de prijs van een small. Vooruit.. "JA! MET MELK EN SUIKER!".. en ik vertrok richting dat stomme grote rood met witte blokken ding in het midden van de grote hal op schiphol om daar te wachten op de rest.
Zie je ze eindelijk... lopen ze ook nog eens de verkeerde kant op! Dus ik met mn vest half aan, met mn koffie in mn mond (die half over de rand heen viel natuurlijk en mijn neus volstopte met deze walgelijk smakende "koffie". En ik rende met mn klote karretje richting papa. Ik schreeuwde zijn naam, ik floot en hij draaide om en als een of andere slow motion rom-com zag ik hoe mijn blik de blik van mijn papa vonden, hoe ik eindelijk in real life mijn papa in de armen kon vliegen en zijn warme omhelzing kon voelen. Hoe ik mijn papa power weer door me heen voelde gaan en hoe voornamelijk ook de tranen tevoorschijn kwamen. Opnieuw zorgde de combinatie van volledige uitputting, honger en de hoge dosis van emoties ervoor dat mijn traantjes werden vervangen door een complete huilbui maar wel met een grote glimlach, want ik was thuis.

Nu, na 4 dagen thuis te zijn, kan ik zeggen dat Curacao het beste is wat me is overkomen tot nu toe. Het heeft me zo ontzettend veel geleerd, en het heeft me helemaal tot mezelf laten komen. Nu ben ik wie ik ben en ik kan alleen maar beter worden. Het heeft me geleerd dat het buitenland is waar ik wil zijn, dat Nederland absoluut met grote letters niet mijn land is en dat ik in Januarie weer met een glimlach dat vliegtuig in stap. Beginnen op Curacao en dan maar zien waar we eindigen.

Ik zet me niet meer vast aan dingen, ik ben nu jong en ik kan nu ervaren wat ik later in ieder geval veel minder makkelijk kan doen. Nu kan ik zeggen dat ik ga reizen en dat ik niet weet wanneer ik terug kom. En dat is wat mijn toekomst gaat zijn, niemand die mij tegen houd, niemand die me ergens vast gaat houden tenzij ik dat zelf wil.

Terug uit curacao kan ik met trots zeggen:

"De mannen zijn wel ontzettend mooi hier hoor, dat niet haha. Maar niets voor mij, een donkere man. Maar dansen met een Antilliaan sla je niet af, heerlijk."
Dat dit niet waar is.. ik typte dit in mijn blog "de gebruiken, mannen en drank" en ik kan met alle eerlijkheid zeggen dat de mannen op Curacao juist mijn ding zijn! Eerlijk, mooi, lief, vol leven en zonder stress. Prachtige mensen en als je de goede vind, abosluut het houden waard.

Zijn die verroeste koekblikken toch wel onze grootste vrienden geweest, hebben zij ons, ondanks alle gebreken, toch altijd naar onze locaties gebracht en hebben zij ervoor gezorgd dat wij onze avonturen konden beleven. Ik mag dus ook heel eerlijk zeggen dat ik die heerlijke auto's hier heb gemist, maar dat ik de trouwe koekblikken ook mis!

"Het jammere vind ik dat die mening niet positief is en ik dus moet toegeven serieus bang te zijn voor al die grote boze negers hier. "
Ach, meissie toch.. je zou me nu eens moeten zien! Geen "grote boze neger" is mij te groot. Met mijn grote mond en mn lieve oogjes lukt me alles en door een beetje te weten wat je wel en niet moet doen en bepaalde situaties te ontwijken is er helemaal niets aan de hand en zijn de mensen op het eiland gewoon geweldige mensen waar je ontzettend veel van kan leren. Als je maar interesse hebt!

Mijn levensmotto.. voor de rest van mijn leven:
"chill, it's time to shine"
is en blijft mijn levensmotto.. met nu een tijd om hier te shinen en te laten zien wie ik ben geworden, om vervolgens mijn prachtige leven weer te hervatten op het eiland.

Zoals een vriendin van mij op het eiland tegen me zei..
"Je komt terug toch? dat betekend dat het geen vaarwel word.."
ze zei me:

"It's not a goodbye then.. it's a see-you-later-friend"

Tot snel, tot heel snel!