Curacao Adventure 2.0

Mensen mensen mensen!

daar zijn we weer!!!!
Mijn avontuur met onbekende reisduur, onbekende inkomsten en onbekende mensen is begonnen en ik heb nu al het idee dat het een behoorlijk avontuur gaat worden.

De laatste weken waren apart en vol heen en weren, ik sliep bij papa en mama en had mijn kamer in Voorburg opgezegd. Nu had ik alles gedaan om mijn avontuur te beginnen en had ik tijd om iedereen die dicht om me heen stond rustig te kunnen bezoeken. Kerstavond heb ik doorgebracht bij Stein, ja je leest het goed! Ik bleef maar denken waarom ik eigenlijk boos op die arme jongen was, waarop ik kee rop keer geen antwoord op wist. Afspreken mislukte steeds tot die dag, we kwamen er later pas achter dat dat kerst avond was en we hebben er een geweldig leuke avond van gemaakt!
Eerste kerstdag lekker met Mama en JP naar de familie, heerlijk kunnen eten en iedereen kunnen zien. Het rare was toch wel dat ik het dit keer veel enger vond en zenuwachtiger was, alsof er iets groots staat te wachten.
Tweede kerstdag heb ik bij Papa en Betsie doorgebracht, met een klein beetje familie van JP voordat ik daarheen ging. Heerlijk gegeten.
Een week bij papa was heerlijk rustig, de nodige rust die ik absoluut nodig had voordat mijn avonduur ging beginnen. Zoveel mogelijk mensen proberen te zien waarna de laatste dagen bij papa ingingen. Oud en nieuw was de een na laatste viering thuis, hoewel het heel simpel was thuis achter de tv en lekker spelletjes spelen was het wel een lekkere knusse gezellige avond.
Nieuwjaarsdag, de dag voordat ik ging. De familie in Doorn zat al te wachten en toen ik binnen kwam voelde het direct als thuis. Iedereen was er bijna en het voelde ontzettend compleet. Voor het eten hebben we een wens op een wensbalon geschreven en in totaal hebben we er vier opgelaten. Helaas heeft er maar 1 de reis overleefd en op deze stond mijn wens. Het voelde goed dat die naar boven is gegaan, het vertrouwen dat het wel goed zou komen. Eng, want het inmiddels bekende gevoel dat er iets groots kwam werd steeds duidelijker.

Toen kwam de dag van vertrek. Ik wist dat Glorie een brief voor me had geschreven die nacht en in mijn koffer had gedaan, in het vliegtuig kon ik dan ook niet wachten op te zien wat ze had gemaakt en ik kan jullie alleen vertellen dat de nodige tranen in mijn ogen stonden en ik trots was op mn meisje.

Op het vliegveld ging het helaas iets minder soepel dan verwacht..
Arke had me al die tijd netjes verteld dat ik gewoon met een enkeltje naar binnen kon en daar een ticket terug kon boeken, maar door miscommunicatie bleek dat toch heel anders te zijn. Wat heel kort inhield dat ik ter plekken nog "even" een retour ticket kon kopen of een ticket het eiland af (waarvan ik dacht dat bonaire of aruba goed genoeg was maar dus ook niet kon) Dankzij mijn lieve pappie dus een ticket naar Caracas waar we geen gebruik van gaan maken maar waardoor ik wel naar binnen mocht.
Eenmaal in het vliegtuig was het gelukkig allemaal goed. Zeker toen ik trots mn 10 euro kon geven aan die lieve mevrouw om mijn tv te activeren. uit protest heb ik zeker 4 films gekeken, tenslotte was ik de vorige keer verplicht 13 uur lang zonder tv of iets te zitten.. Dat maakt de reis dan toch wel een stuk beter. Na 10 uur kwamen we aan op Bonaire en we werden begroet door ons meegenomen Nederlandse weer, REGEN!
Uurtje wachten en met 20 minuten waren we eindelijk thuis, eindelijk de bekende berg en palmbomen. De prachtige mensen en de benauwde verstikkende lucht, maar wat voelde ik me thuis!

De angst is inmiddels wel weer weggenomen hoor! Heb een lekker kamertje met genoeg ruimte, de huisgenoten zijn wat mij betreft prima, aan sommigen moet ik meer wennen dan aan anderen, maar dat maakt vele situaties een interessante.

Vandaag was alleen wel een beetje lichtelijk een Kwalitatief Uitermate Teleurstellende (k.u.t.) dag. We gingen lekker naar Punda, even wat dingetjes kopen en mn nog onbekende huisgenootje de dingen laten zien. Was leuk.. Uiteraard ook laten zien waar mijn "date" van vorig jaar werkte en hoe mooi zn auto was en ik was natuurlijk lekker aan het babbelen. Om gerustgesteld te zijn dat hij er niet was omdat ik de awkward (rare) ontmoeting wilde ontwijken, keek een straatje in waar ik me bedacht dat een heerlijke snackbar was.. kijk ik natuurlijk recht in het gezicht van Daryl. Na de eerste stomme actie van een ik die hem drie zoenen wil geven en van hem op de Antilliaanse manier maar een krijg. Maar goed, de standaard openings zin dat het wel erg warm was kwam er al snel uit en uiteindelijk heb ik mezelf nog best staande kunnen houden. "We keep in touch!" was zijn uiteindelijke zin en we vertrokken weer richting de auto. Phoeh, dat ook weer gehad! Maar toch besefte ik dat hij nog dieper zat dan ik dacht en ik moet me flink inhouden om me niet weer zo "wanhopig" en klein op te stellen, ik sta hierboven en als er meer is dat komt dat vanzelf wel. Kan toch niet erger?
Na Punda zijn we naar samson? geweest, een hobbie zaak en daar heb ik dan toch maar mn Papiaments leerboek gehaald, ik ben benieuwd. Na samson naar Mensing, de boekhandel. Daar vloog mijn geweldige ex-collega achtige, laten we het houden op vriendin, mij om mijn nek met haar openingszin (eerst in papiamento) "oh, je bent dik geworden!" Oops.. haha.. waren de kerstdagen en oud en nieuw zo duidelijk te zien? Ach ja, ik ben er blij mee en na t weekend gaan we sporten. Na even mijn minderwaardigheids momentje te hebben gehad gingen we naar huis.
Toen we van de auto naar huis liepen zag ik mijn favo buschauffeur lopen! Ik wees naar het busje, omdat ik t vertelde aan mn huisgenootjes en ik hoorde hoe het busje stopte. Langslopende ging het raampje naar beneden en werd ik begroet door meneer. Hij was blij dat hij me weer kon zien bij de bushalte en we zouden snel bijpraten! Geweldig, hoe de mensen me nog herkennen.

Toen dacht ik toch echt alles gehad te hebben.. maar in mijn leven is dat natuurlijk NOOIT zo!
Ik ging die middag solliciteren bij Mambo en ik toen ik bij de bar stond te wachten op de persoon die hiervoor nodig was draaide ik me op en in het felle zonlicht stond hij daar.. Luciano! Stomverbaasd en uiteraard weer met mn drie zoenen actie (die ik overigens wel kreeg haha!) zag ik het vrouwelijke figuurtje staan en als een steek in mn hartje voelde ik dat t meer was dan vriendjes. BAM! Is iedereen dan lekker verder gegaan en ben ik blijven steken?
Maar ze was ontzettend aardig en er was niets serieus, ze brachten me naar huis en onderweg informeerde ze me over twee mogelijke banen. Dan heb je natuurlijk sowieso al pluspunten bij mij en helemaal toen ze helemaal happy haar kindjes liet zien en me gedag zei met een knuffel en een kus.
Tuurlijk realiseer je je dan als je thuis bent dat ook Luciano nog veel dieper zit dan je dacht en dus heb ik mezelf een rustige avond gegeven om alles even rustig opnieuw op een rijtje te zetten.

Dit jaar stel ik me NIET wanhopig op, opzoek naar liefde.
Blijf ik NIET hangen achter iemand.
Laat ik mannen vooral naar MIJ toe komen, ipv andersom.
Geniet ik waarvan IK wil genieten.
Ga ik NIET flikflooien en
Blijf ik mezelf, ipv hoe iemand anders mij wil zien.

Ik denk dat dit avontuur mij nog meer over mezelf gaat leren. Hoop ik een baan te vinden wat mij de mogelijkheid geeft om lang hier te blijven en echt te ervaren hoe het leven is op het eiland. Hoop ik erachter te komen waarom dit eiland me zo trekt en wil ik mijn boek afronden tot een serieuze poging om uit te brengen en hiervoor de tijd te nemen.

Werkt het niet, dan ben ik in Juni terug, werkt het wel dan ben ik in Juni ook terug maar dan tijdelijk om daarna z.s.m. weer terug te gaan naar mijn thuis.

Zoveel vragen, zo weinig antwoorden. Maar mij kennende kom ik er wel achter, one way or another.
Marco Borsato zegt me nu:
"Het komt allemaal goed, wacht nou maar af wat de tijd met je doet. Het is nu nog te vroeg, alles wat groot is, begon ooit klein ".

Daarop zeg ik AMEN!
En eindig ik mijn eerste blog van Curacao 2.0.

AYO!